ANEGDOTY Z MEJ ROBOTY

ANEGDOTY Z MEJ ROBOTY Siedzę sobie jakiś czas temu całkiem spokojnie w aucie na Placu Zamkowym i czekam na grupę. Po kilku minutach telefon: - Pani przewodnik, już jesteśmy! - Cieszę się okrutnie - odpowiadam, ale jeszcze określcie waszą lokalizację, bo coś jakoś na placu was nie widzę. Pilot rzuca: - ustawiłem grupę przy zaporze. Jestem już znana z intrygujących ciągów myślowych i dywagacji, więc nic dziwnego, że mój umysł wpada w myślowy dysonans i dochodzi do wniosku, że najbliższa zapora jest przy Zalewie Zemborzyckim i gdzie oni się na miłość boską powlekli???? Z przerażeniem mówię do pilota: - przy zaporze? Jakiej zaporze???? (wpadło mi do głowy, że może nie znam wszystkich zapór w Lublinie) Nieco zdziwiony pilot odrzeka: - no, przy "Zaporze" - majorze Dekutowskim. Pomnik stoi parę metrów od miejsca, gdzie zaparkowałam wtedy auto. ******************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************** TO NIE TE OKULARY! Siedząc wczoraj na fotelu bujanym, służącym do odreagowania okrutnie aktywnego sezonu, przypomniałam sobie pewną historię. Otóż dnia pewnego wprowadzam grupę do lubelskiego klasztoru Dominikanów. Przechodzimy do skarbca, gdzie omawiam poszczególne eksponaty. Na koniec - przepiękna siedemnastowieczna monstrancja, przy której zwykłam wspominać, że wiele razy omawiałam to cudo bez okularów, aż do pewnego momentu, kiedy to je włożyłam, gdyż dyżur dominikański zapewnił mi komfort czasowy. Oniemiałam wtedy, kameryzacja monstrancji powala... Tak więc mówię do grupy: - Jeśli Państwo potrzebujecie okularów, jak ja, proszę je teraz założyć. Bez nich nie będziecie w stanie ocenić piękna tego zabytku. Na co dwie kobiety zsuwają okulary z włosów i zakładają je na nos. W obu przypadkach są to okulary PRZECIWSŁONECZNE!!!! Oniemiałam przy monstrancji po raz drugi Liczę na kolejne oniemienia 🙂 ******************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************** Stoimy sobie grzecznie na dziedzińcu lubelskiego muzeum, opowiadam o Kaplicy Św. Trójcy, która w swoim czasie zajęła szóste miejsce w rankingu National Geografic na Siedem Nowych Cudów Polski. W tym samym czasie miejsce pierwsze zajęła Kozłówka - mówię. Sugeruję, rzecz jasna, Państwu odwiedzenie tej pięknej posiadłości państwa Zamoyskich - mówię. Grupa nieco skonsternowana patrzy na mnie i mówi: - Ależ pani Beatko...Przecież byliśmy tam z panią wczoraj!!!! ******************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************** Nie jest dobrze... Standardowe oprowadzanie: Lublin - Kazimierz Dolny. Ciągnę grupę od 8.30 rano. Wycieczka przemiłych nauczycieli ze Śląska, Dolnego - dodam 🙂 z Kazimierza jedzie swoim autokarem bezpośrednio do domu, więc przewodnik wraca do Lublina busem rejsowym. Wjeżdżając przed momentem w granice miasta zauważa przez okno trolejbus. Włącza się warunkowy tryb psa Pawłowa. O mało co nie włączyłam nagłośnienia i prawie że zaczęłam opowiadać o trolejbusach i o mieście kompletnie obcym, Bogu ducha winnym ludziom w busie. Zdecydowanie dobrze nie jest.... *************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************** Wracam któregoś wieczora, któregoś tam roku sprzed pandemii z tuptania po Lublinie, Puławach, Kazimierzu, Nałęczowie, Kozłówce...chyba kolejności nie pomyliłam??? 🙂 Wracam jakąś komunikacją miejską, gdyż grupa wyrzuciła mnie w Jastkowie. Podchodzę do Bramy Krakowskiej, bo auto miałam chyba na Zamkowym... Nagle widzę, że z daleka biegnie na czołowe ku mnie mężczyzna obcy jakowyś. Podbiega do mnie, łapie mnie za łokcie, patrzy głęboko w oczy i mówi : - To ty???? - Nie sądzę...odrzekam W obliczu szczytu sezonu raczej nie sądzę, że to ja. I poszłam A nawet poszedłam... Dziś mogę z pełną odpowiedzialnością rzec, że ja to ja, zapewne z powodu braku szczytu sezonu tak mogę rzec I czekam Na luziku, zresztą 🙂 ******************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************** Zwykle jako przerywnik między Wzgórzem Zamkowym, a Staromiejskim służy mi m.in. wspomnienie koncertu na 40- lecie Bajmu, który miał miejsce pięć lat temu na Placu Zamkowym.